Susanna Kaysen to amerykańska pisarka, która w młodości
trafiła do szpitala psychiatrycznego McLean (to tam swego czasu
przebywała m.in. Sylvia Plath, co po części opisała w Szklanym kloszu). W 1993 r.
wydała swoje wspomnienia z tamtego okresu w formie książki. Pozycja szybko zyskała status
bestselleru, a sześć lat
po premierze James Mangold postanowił przenieść ją na szklany ekran.
Koniec lat 60. ubiegłego wieku. Dopiero co wkraczająca w świat dorosłych Susana Kaysen (Winiona Ryder) trafia do szpitala psychiatrycznego po nieudanej próbie samobójczej. Nakłaniana przez rodzinę i terapeutę, sama oszołomiona trochę biegiem wydarzeń, składa podpis na zgodzie na dobrowolne leczenie, chyba nawet nie do końca będąc świadomą, co to dla niej oznacza. W luksusowej klinice Claymoore zaprzyjaźnia się z przebywającymi tam pensjonariuszkami, a w szczególności z socjopatką Lisą Rowe (Angelina Jolie). Po pewnym czasie Susanna uświadamia sobie jednak, że szpital to nie miejsce dla niej, a ona sama nie jest wariatką. Za późno - zdiagnozowano u niej osobowość bordeline i nie wróci do domu, dopóki nie zostanie wyleczona...
Pomimo poruszania tak trudnych zagadnień, obraz zawiera wiele ironicznego humoru. Widz zostaje wciągnięty w zwariowany świat lat sześćdziesiątych - autentyzmu dodaje wspaniała, nadająca klimatu muzyka (pojawiają się utwory m.in. Petuli Clark, Arethy Franklin, The Mamas & The Papas oraz duetu Simon & Garfunkel), a także gra aktorska - największe atuty filmu. Kreacja Angeliny Jolie została nagrodzona Oscarem i Złotym Globem. Być może specyfika postaci zaważyła o tym, że nie stało się tak także w przypadku Winiony. Pomimo ogromnych różnic między Lisą a Susanną, zarówno gesty, jak i mimika twarzy obu były bardzo naturalne. Świetnie spisała się Brittany Murphy w drugoplanowej roli Daisy, a wyróżnić należy także niezwykle charyzmatyczną Whoopi Goldberg. Epizod przypadł nawet Jaredowi Leto, wokaliście zespołu 30 Seconds To Mars.
W filmie pacjenci zakładów psychiatrycznych zostają ukazani w sposób
daleki od wciąż żywych, negatywnych stereotypów, a chociaż obraz może
wydawać się w niektórych momentach zbytnio przerysowany, coś sprawia, że
chce się go obejrzeć do końca.
Kiedy Susanna trafia do szpitala, jest zagubiona, nie ma pojęcia, w jaki sposób powinna dalej pokierować swoim życiem. Jednak gdy z niego wychodzi, staje się niemalże całkowitym przeciwieństwem dziewczyny sprzed 2-óch lat - odnajduje nowe cele i potrafi do nich dążyć - chyba to jest właśnie najcenniejsze, co zyskała.
Kiedy Susanna trafia do szpitala, jest zagubiona, nie ma pojęcia, w jaki sposób powinna dalej pokierować swoim życiem. Jednak gdy z niego wychodzi, staje się niemalże całkowitym przeciwieństwem dziewczyny sprzed 2-óch lat - odnajduje nowe cele i potrafi do nich dążyć - chyba to jest właśnie najcenniejsze, co zyskała.
Fabuła filmu kojarzy mi się z czymś, ale nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Niemniej jednak zaciekawiłeś mnie, dlatego rozejrzę się za tą produkcją, gdyż jej historia wzbudziła moje zainteresowaie.
OdpowiedzUsuńHej ;D Jak miło przeczytać nowy post na Twoim blogu.
OdpowiedzUsuńTa notka przypomniała mi o pewnym filmie, w którym pewna kobieta trafia do szpitala pychiatrycznego, i wlaśnie tam dowiaduje się o popełnionych morderstwas dzięki chorej staruszce, którą później powiesili niestety. A obecni lekarze i lekarki to chorzy pacjenci, ktorzy się za nich przebrali.
Wciąż mam wrażenie, że czytałam post dorosłego faceta, który pracuje w jakiejś gazecie czy coś... Naprawdę, jestem pod wrażeniem i czekam na kolejną notkę. Pozdrawiam, i u mnie jest nowy post ;))
† Fan Cro †